Քոլե՞ջ, թե՞ ԶԱԳՍ-ի կենտրոն

Արդեն երկու տարի է, ինչ սովորում եմ քոլեջում, սակայն չեմ կարողանում սիրել իմ ուսումնական հաստատությունը: Այնտեղ համարյա  թե ոչինչ իմ դուրը չի գալիս:

Այդ քոլեջ կարող են ընդունվել ութի բազայով դպրոցականներ, իսկ քոլեջի վկայականը հնարավորություն է տալիս առանց քննության ընդունվել ԲՈՒՀ: Այդ իսկ պատճառով շատերն են գալիս այստեղ սովորելու: Մենք բոլորս էլ դպրոցական տարիքի ենք. ես գտնվում եմ ավարտական կուրսում:

Երբ առաջին անգամ գնացի դասի` ինձ թվաց դա իմ վերջն է, բայց հիմա մի փոքր հարմարվել եմ: Ահա մի քանի տարրական բաներ, որ դուր չի գալիս ինձ մեր քոլեջում:

Մեր քոլեջը պետական է, բայց զուրկ է նույնիսկ տարրական հարմարություններից: Այստեղ նույնիսկ ջեռուցում չկա, շենքն այնքան հին է, որ կարելի է ասել  «թոշակի գնալու ժամանակն է»:

Ձմռանը դասարաններում սալյարկայի վառարաններ են վառում: Մի անգամ կուրսի տղաները սայլարկեն լցրել էին վառարանի վրա. հրդեհ էր բռնկվել, ու ծուխը տարածվել էր քոլեջով մեկ: Իմ կուրսեցիները նույնիսկ սկսեցին սուտի գոռգոռալ, որպեսզի բոլորը խառնվեն իրար: Նրանք այնպիսի իրարանցում ստեղծեցին` մինչև ուսմասվարը եկավ:

Նա բարկացավ մեր վրա: «Դուք նույնիսկ չեք պատկերացնում, թե ինչ կարող էր լինել,- ասաց ուսմասվարը,- այս քոլեջի պատերի մեջ ձվի  տուփեր են: Բավական էր մի փոքր էլ կրակը հասներ պատերին, և ամբողջ քոլեջը կբռնկվեր»:

Բոլորով զարմացել էինք: Մեր մտքով նույնիսկ չէր էլ անցնի պատկերացնել, որ կարելի է  ձվի տուփերով պատերը կանգնեցնել:

Իսկ դասախոսները մեզ ասում են, որ իրենց աշխատավարձը շատ ցածր է:  «Այդ գումարը բավականացնում է միայն դեղ գնելուն»,- մի անգամ մեզ ասաց ընկեր Պետրոսյանը:

Բայց սա դեռ ամենը չէ: Ինձ ամենաշատը դուր չի գալիս այն, որ որոշ ուսանողներ, իրենց սոցիալական դիրքից ելնելով, իրենց որոշ արտոնություններ են վերապահում: Մեր կուրսեցիները բոլորը խանութ ունեն, կարծես խանութպաների կուրս լինի:

Դասի ժամանակ, երբ միամիտ հետ ես շրջվում` տեսնում ես, որ վերջում նստած աղջիկները քսվում են: Ինձ դա դուր չի գալիս: Ես ուզում եմ սովորել, բայց երևի թե ոչ բոլորն են գալիս սովորելու համար:

«Քոլեջն ի՞նչ է որ. սա մեր համար ձևական բնույթ է կրում,- ասում է մեր կուրսի Հռիփսիմեն,- ա՛յ  որ գնանք ԲՈՒՀ` դա արդեն ուրիշ է, իսկ այստեղ ինչպես կուզենք`այնպես էլ կանենք»:

Սա միայն Հռիփսիմեի տեսակետը չէ: Այդպես է մտածում մեծամասնությունը:

Նրանք  երբ ուզում` գալիս են, երբ ուզում` գնում են և իրենց թվում է, թե դասախոսները իրենց պարտք են: Նրանք չեն  գիտակցում, որ եթե գումար ես վճարում, ապա պետք է պահանջես, որ քեզ գիտելիք տան: Դա նույնն է, ինչ-որ  գումարը տաս, բայց ապրանքը թողնես խանութում: Դա դեռ քիչ է, նրանք իրենց քառորդները միշտ փակում են հինգերով, որը ուղղակի հունից հանում է ինձ:

Իրենց արտոնյալ կարգավիճակը նպաստում է նրանց շփացած լինելուն: Նրանք կարող են խանգարել դասերը, պահել իրենց ինչպես կցանկանան, վիրավորել մյուսներին և ծիծաղել նրանց վատ ապրելու կամ վատ հագնվելու վրա: Բայց ի՞նչ նշանակություն ունի մարդու սոցիալական դիրքը, ի՞նչ տարբերություն. նա աղքատ է, թե՞ հարուստ,  հագնվում է նորա՞ձև, թե՞ սովորական: Գոյություն ունեն ավելի վեհ հասկացություններ. կարևորը մարդու դաստիարակությունն է, նրա խելքը, ընդունակությունները, շնորհքը, իսկ մնացածը երկրորդական են:

Տղաներին թվում է, թե նրանք եկել են ուղղակի ժամանակ անցկացնելու, իսկ աղջիկներն էլ` տանից դուրս գալու կամ ինչպես ասում են դասախոսները. «ԶԱԳՍ գնալու նպատակով»: Շատերն  են ծիծաղում այս արտահայտության վրա, բայց սա ճիշտ է: Իրականում, նրանք չեն կարողանում գնահատել կյանքը, էլ ուր մնաց ուսման կամ գիտելիք ձեռք բերելու մասին մտածեն: