Աղքատությունը ոտնահարում է երեխաների կրթության իրավունքը

Սրբուհին ու Լիլիթը քույրեր էին, սակայն երբեք միասին դպրոց չէին գնում: Նրանց ընտանիքը ծայրահեղ աղքատ վիճակում էր ապրում, և քույրերին ծնողները հագուստով և գրենական պիտույքներով ապահովել չէին կարողանում:

Քույրերը դասերը պատրաստում էին հարևանի երեխաների դասագրքերով, իսկ դպրոց գնալու համար երկուսով մեկ հագուստ ունեին (տանը քույրերը հագնում էին բազմիցս պատռված ու  կարկատած շորեր): Այդ պատճառով էլ հերթափոխով էին դպրոց գնում` մի օր Սրբուհին, մի օր` Լիլիթը:

Դպրոցում, սակայն, քույրերին լավ չէին ընդունում. հասակակիցները, համադասարանցիները ծաղրում էին նրանց, պիտակներ կպցնում հնամաշ հագուստի և հողաթափերի  պատճառով:

Լիլիթը չդիմացավ ծաղր ու ծանակին և 5-րդ դասարանից այլևս դպրոց չգնաց: Սրբուհու սովորելու ձգտումը, սակայն, մեծ էր, ու նա միջավայրի
ճնշումներին դիմացավ մինչև հիմնական դպրոցն ավարտեց  ու վկայական ստացավ: Նա, սակայն, մեկուսացված էր բոլորից, ոչ մեկի հետ չէր շփվում, դասարանում էլ նրա ներկայությունը կարծես ոչ ոք չէր նկատում:

Սրբուհին և Լիլիթը, ինչպես և մյուս բոլոր երեխաները, անկախ սոցիալական դրությունից, սեռից, ազգությունից և ռասայից, ունեն կրթություն ստանալու իրավունք: Դա ամրագրված է թե´ միջազգային, թե´ ՀՀ օրենքներով. «Յուրաքանչյուր երեխա ունի կրթություն ստանալու և ուսումնական հաստատություն ընտրելու իրավունք»:

Երեխայի կրթության իրավունքն ապահովելու համար Հայաստանում  միջնակարգ կրթությունն անվճար է:

Պետական համապատասխան մարմիններն էլ պարտավոր են ստեղծել  անհրաժեշտ պայմաններ երեխայի անհատականության դրսևորման, տաղանդի, մտավոր և ֆիզիկական ունակությունների զարգացման համար՝ հիմնելով հանրակրթական, մասնագիտական դպրոցներ, մարզական, տեխնիկական և մշակութային ստեղծագործական մանկական կենտրոններ և այլն:

Փաստացիորեն Լիլիթի և Սրբուհու կրթության իրավունքի իրականացման համար կային պայմաններ` բնակավայրին մոտ դպրոց և անվճար կրթություն: Այս դեպքում երեխաների կրթության իրավունքի խախտման պատճառ էր նրանց ընտանիքի սոցիալապես անապահով դրությունը:

ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ի տվյալներով, աշխարհի զարգացող երկրներում՝ գյուղական բնակավայրերում երեխաների 30 տոկոսը, իսկ քաղաքներում` 18 տոկոսը զրկված են կրթություն ստանալու հնարավորությունից:

Հայաստանում դպրոցահասակ երեխաների 10 տոկոսը սոցիալական  խնդիրների պատճառներով դպրոց չի հաճախում:  Դպրոց ընդունվողների մոտ 25 տոկոսն էլ չի հասնում բարձր դասարաններ:

Հայաստանը, ինչպես և աշխարհի շատ երկրներ, պարտավորվել է քայլեր ձեռնարկել` կրթության իրավունքը բոլորին հասանելի դարձնելու համար: Այդ իրավունքի ապահովման հիմնական միջոցներից է բնակչության սոցիալական դրության բարելավումը և պայքարը ծայրահեղ աղքատության դեմ: