Էտյուդ դպրոցական իմ սիրո պատմությունից

Մեր տարեվերջյան երեկույթն էր: Այդ առավոտ ես վիճեցի քեզ հետ, իսկ դու պարեցիր քո դասընկերուհու հետ: Բայց… սկսեցիր բոլոր խաղերն ինձ հետ խաղալ, նստեցիր կողքիս ու ասացիր.

-Որ խաղն ավարտվի`պիտի խոսենք:

Խաղն ավարտվեց, մենք խոսեցինք: Դու ինձ քնքուշ, բոսորագույն վարդ նվիրեցիր, վարդի հետ` սերդ ու սիրտդ:  Տեսնես դեկտեմբերի վերջին որտեղի՞ց բոսորագույն վարդ…

Ես սխալվեցի. վերցրեցի վարդը`քո սիրո ու սրտի հետ միասին: Օր-օրի ավելի էինք հարազատ դառնում, օր-օրի ավելի էինք իրար սիրում: Բայց… դու գնացիր առանց մի բան ասելու:

Դպրոցում շատ ընկերներ ունեմ:

Նրանց շատ եմ սիրում, և երևի նրանք էլ` ինձ:

Դու էլ իմ շատ սիրելի ընկերն էիր, ես քեզ էի շատ սիրում, դու`ինձ:

Այնչափ լավ ընկերներ էինք, որ կիսում էինք այնպիսի գաղտնիքներ, որոնք ես չէի ասում իմ ընկերուհիներին, դու`ընկերներիդ:

Եթե ես էի տխուր լինում, դու էլ էիր տխրում, եթե դու էիր տխուր լինում, ես էի տխրում:

Իսկ եթե պատահում էր`վիճում էինք`օրերով չէինք ժպտում:

Դու սիրում էիր ինձ նյարդայնացնել: Հիշու՞մ ես, վիրակապ էիր դնում դեմքիդ ու ասում, որ Ռաֆոն(նա մի տղա էր, ով որոշ ժամանակ առաջ նեղացրել էր ինձ ) է խփել, ու դրանից ես շատ էի նեղվում:

Մի խոսքով դու իմ այն եղբայրն էիր, որ ես չունեի…

Ես չեմ արտասվում, չեմ տխրում ու չեմ ուզում, որ հետ գաս: Ուղղակի շնորհակալ եմ քո անշեջ սիրո համար: ՈՒ ներիր ինձ, որ ես այդպես էլ չկարողացա ասել այն խոսքերը, որ դու ուզում էիր լսել…

***

Մենք նորից հանդիպում ենք դպրոցում: Դու ուրախ ես. ժպտում ես, որ նոր ընկերուհի ես գտել:

Իսկ ես… չէ´, ես չե՛մ լացում, չե՛մ տխրում, չե՛մ ուզում, որ հետ գաս… ուղղակի մի խուսափիր իմ հայացքից…

Դու գնացիր ու քեզանից մնաց միայն մոռացված էջում չորացած բոսորագույն վարդի թերթիկը…