Կյանքը դեռ առջևում է

Լուսաբացի կախարդիչ ու դյութիչ ձայնով լցված դաշտը ծածանվում էր ցորենի առատ հասկերի ծանրությունից: Մեղմ զեփյուռըկարծես թե վերջին անգամ էր շոյում հասկերը, քանի որ հնձվորները շտապում էին դաշտ:

Դեռ ամառվա սկզբին, գյուղից մինչև դաշտ տանող նեղ արահետը ծածկված էր կանաչ խոտերով,իսկ այժմ այն տրորվել էր հնձվորների անցուդարձից, և յուրաքանչյուր անծանոթ կարող էր առանց դժվարության հասնել դաշտ:

Գործը կիսատ թողելով` Մեսրոպը նստեց ուռենու տակ, գրպանից հանեց սպիտակ, մաշված թաշկինակը` չորս անկյունները ոլորելով, դրեց գլխին:

-Մեսրո՛պ , ա՛յ ախպեր, հոգնեցի՞ր,-  ձայն տվեց Վաղինակը` ձեռքի ափով սրբելով ճակատին գոյացած քրտինքի կաթիլները:

-Չէ՛ , Վա՛ղո ախպեր, շունչ առնեմ, կգամ,- պատասխանեց Մեսրոպը ` աչքը գցելով ամայի ճանապարհին: Նա սպասում էր իր զավակին, որի կարիքը շատ ուներ:

Կոկիկ հագնված, գեղեցկադեմ ու վայելուչ արտաքինով մի երիտասարդ էր Տիգրանը, ով նաև հրաշալի փաստաբան էր: Քաղաքի վաճառականներն ու գործարանատերերը նրան էին հանձնարարում իրենց գործերը, վստահելով իրավական փաստաթղթերը, որոնք նա կարողանում էր կատարել ճիշտ ժամանակին:

Տիգրանի հայրը` Մեսրոպը, ոչինչ չէր խնայել որդու կրթության համար: Վաղամեռիկ կնոջը նա խոստացել էր, որ որդու համար կանի ամեն ինչ և վերջինիս ուսումի կտա: Ուշքի գալով ճակատագրական ծանր հարվածից` Մեսրոպը որդու խնամքը վերցրել էր իր վրա: Ապրելով ծայրահեղ աղքատ ու անմխիթար վիճակում` հայրը կատարում էր բազմատեսակ աշխատանքներ` իր և որդու ապրուստը հոգալու համար: Նա ապրում էր անշուք ու անհյուրընկալ մի փոքրիկ տնակում: Նա նստում էր պատուհանի տակ դրված երկաթե մահճակալին ու մտաբերում որդուխոսքերը. «Հայրիկ, կյանքը դեռ արջևում է»:

Մեսրոպին խեղդում էր հայրական կարոտը: Արդեն երեք տարի էր անցել այն օրից, երբ հրաժեշտ տվեց որդուն: Այդ տարիները լցվել էին անսահման կարոտով, թախիծով ու տխրությամբ: Չար  մտքերը տանջում ու կրծում էին Մեսրոպի սիրտը. «Հայրիկ, կյանքը դեռ արջևում է»:

Ծանր օր էր Տիգրանի համար, նա թափառում էր քաղաքի նեղ ու երկար փողոցներով` փորձելով փնտրել հարազատ աչքեր ու սփոփիչ խոսքեր: Առաջին անգամ նա դատը տանուլ էր տվել: Հեղձուցիչ օդը խեղդում էր Տիգրանին: Հուսահատությունն ու կարոտըճնշում էին նրա սիրտը:

Անցավ որոշ ժամանակ, և ահա նորից մի պայծառ ու գեղեցիկ առավոտ էր, երբ արևը չէր խնայում իր կիզիչ ու ջերմացնող ճառագայթներն ու տաքացնում էր մարդկանց իր ողջ ուժով, երբ ամենուրեք լսվում էին թռչունների դայլայլն ու հողագործ մարդկանց զրույցը:

Մեսրոպը կրկին մտատանջության մեջ էր և չէր կարողանում աշխատել: Բայց ահա մի պահ և… Հանկարծ ծերունին նկատեց, որ արահետով գալիս էր մի երիտասարդ: Նրա արագ քայլվածքն ու ձեռքի թղթապանակը Մեսրոպին մեկ ակնթարթում երջանկություն պարգևեցին: Այդ նա էր` Տիգրանը: Տղան շատ ուրախ էր, կարծես թե ոչինչ չէր պատահել: Հայր ու որդի գրկախառնվեցին և երկար ժամանակ չէին բաժանվում միմյանցից: Նրանք փորձում էին իրարից առնել այն անհուն կարոտը, որըերկար ժամանակ տանջել էր երկուսին:

Երեկոյան, երբ նրանք պատրաստվում էին ընթրելու, տղան պատմեց հորը ողջ եղելությունը: Պարզվում էր, որ այն ժամանակ, երբ տղան շատ վատ հոգեվիճակի ու հուսահատության մեջ էր, նրան օգնության էր հասել Մեսրոպի ընկերը, ով այդ ժամանակ քաղաքում էր: Այդ մարդը երկար զրուցել ու բացատրել էր Տիգրանին, թե որքան դժվար է կյանքում ապրելը, և դեռ որքանհաջողություններ ու անհաջողություններ կարող է նա ունենալ: Իսկ Տիգրանը հասկացավ, որ ամեն մի տխուր օրվա համար պետք չէ հուսահատվել, քանի որ կյանքը դեռ առջևում է և շարունակվում է, պետք է ապրել ու վայելել կյանքը, պետք է միշտ նրան նայելպայծառ ու ուրախ աչքերով, երբեք չկորցնել հավատը ապագայի նկատմամբ:

Լիանա Չանախչյան, Երևան, թիվ 112 դպրոց, 10-րդ դասարան