Ընկերոջս ծեծում էին թե՛ տանը, թե՛ դպրոցում

Այնպիսի մի օր չկար, որ մեր դասարանի Արթուրը կապտուկներով ու լացով դասարան չմտներ:  Իսկ կապտուկների մի մասն էլ ավելանում էր դասարանում, քանի որ երեխաները միշտ ձգտում էին կռիվ ու սկանդալ սարքել նրա հետ, իսկ մեղավորը միշտ լինում էր Արթուրը:

Արթուրը իմ միակ ընկերն էր: Ես արդեն դպրոցում ինը տարի է, ինչ սովորում եմ, բայց գրեթե մտերիմ ընկերներ չունեմ, նրա հետ էլ մտերմացել էի դեռևս չորրորդ դասարանից: Նա այնքան բարի ու պարզ անձնավորություն էր, որ ես հաճույք էի ստանում նրան օգնելով:  Արթուրը իր ներքնաշխարհը բացում էր միայն իմ առջև և լսում միայն իմ խորհուրդները:

Մենք լավ ընկերներ էինք և դժվար պահերին օգնում էինք միմյանց: Բայց մեր ընկերության պատճառն այն չէր, որ մենք միևնույն դասարանից էինք, այլ այն, որ նա բավականին վատ ընտանիքում էր ապրում և գրեթե ամեն օր դասի էր գալիս կապտուկներով ու արցունքներն աչքերին, իսկ ես չէի կարող անտարբեր լինել նման երևույթի հանդեպ, որովհետև գիտակցում էի, որ նա օգնության կարիք ունի:

Նրան այնքան էլ հեշտ չէր ծիծաղեցնել, քանզի միայն մտածում էր, որ նորից գնալու է տուն և ականատես է լինելու հոր և մոր կռիվներին ու ինչպես է ծեծ ուտելու նրանց կողմից:

Դպրոցում նա կռվում էր մեր դասարանի Արմանի հետ, քանի որ վերջինս հաճույք էր զգում, երբ իր չար կատակներով վիրավորում էր Արթուրին: Նույնիսկ պահ էր գալիս, երբ Արթուրը գազազությունից աթոռ էր շպրտում նրա վրա: Ես չէի կարողանում ականատես լինել այն բանին, թե ինչպես է ամեն սկանդալից հետո մեր փոխտնօրենը փայտը ձեռքին ներս մտնում ու տանում Արթուրին:

Նա հանգիստ չուներ. տանը սկանդալ, դպրոցում նույնը և դրա հետևանքն այն էր, որ Արթուրը կորցնում էր իր հոգեկան հավասարակշռությունը, ու դրա պատճառով նրա մեջ  զարգանում էր ատելություն ու թշնամանք շրջապատի նկատմամբ:

Սովորելու առումով նա բավականին խելացի էր, բայց պարզ է, որ նա այդպիսի պայմաններում երբեք էլ չէր կարող սովորել: Ռուսերենի ուսուցչուհին  նույնպես տանել չէր կարողանում Արթուրին և անընդհատ փորձում էր վիրավորել նրան: Նույնիսկ մի անգամ էլ ձեռք առավ նրա սանրվածքը՝ ասելով. «Ա՜յ տղա, էդ մազերդ ո՞նց ես կտրել: Էդ մամադ չի իմացել քեզ ոնց պատժի, բռնել ու մազերդ աջ ու թարս խուզել ա՞ »:

Բայց ամենավատն այն էր, որ նրա մայրը մահացել էր, երբ Արթուրը չորս տարեկան էր և նրան փոխարինելու էր եկել խորթ մայրը, որը չգիտես ինչու տանել չէր կարողանում Արթուրին: Արթուրը չդիմացավ նման վիրավորանքին ու դուրս վազեց դասարանից:

Բայց Արթուրի համար վիրավորանքներն արդեն դարձել էին սովորական երևույթ, ու նա արդեն ոչ մեկի հետ չէր շփվում՝ միայն իմ հետ, քանի որ ամեն մի շփում վերածվում էր սկանդալի:

Ժամանակներ էր լինում, երբ նա օրերով դասի չէր գալիս, իսկ հետո պարզվում էր, որ չի դիմացել խորթ մոր ճնշումներին ու դիմել է փախուստի: Մի քանի օր հետո, սակայն, նա գտնվում էր: Այդպիսի դեպքեր եղել է բազմիցս անգամ:

Ես վախենում էի այն բանից, որ նա փախուստի դիմելով հիմար քայլ կձեռնարկի: Բայց բարեբախտաբար գտնվում էր առողջ վիճակում: Իսկ մի անգամ էլ, երբ դուրս էի եկել զբոսնելու՝ հանկարծ լսեցի գոռգոռոցներ ու ինչ տեսնեմ….Արթուրին ոտքի տակ էին գցել թաղի անխիղճ ու անսիրտ տղաները ու ոտքով հարվածում էին նրան: Դա մի սարսափելի տեսարան էր: Բայց մի կերպ նրանց բաժանեցին անցորդները, ես ևս վազեցի նրա մոտ և չկարողացա նայել նրա արյունոտ դիմագծերին: Նա մի կերպ վեր կացավ, և ես նրան ուղեկցեցի իրենց տուն:

Այս նույն իրավիճակով նա ինձ հետ հասավ ութերորդ դասարան: Այս տարի ինձ համար կատարվեց ամենաողբերգականը, որը մինչև հիմա ինձ համար մնացել է հարցական:

Դպրոցական օրերից մեկն էր: Մտա դասարան, և բոլորը ժպիտներով ինձ էին նայում, բայց ես այդ ժպիտների մեջ փորձում էի գտնել Արթուրի ժպիտը, որն այդպես էլ չգտա, որովհետև ծնողները Արթուրին հանել էին դպրոցից և հեռացել քաղաքից….