Ֆիզկուլտի կաշառակեր դասատու. «Գիտես դո՞ւ ես ստանում, պապադ ա ստանում»

Մեր ֆիզկուլտի դասատուին հենց սկզբից էլ չսիրեցի: Չորրորդ դասարան էինք, որ ֆիզկուլտուրայի դասերն սկսվեցին ու հենց մտանք դահլիճ, ու ինքը եկավ, միանգամից հիասթափվեցի տեսքից, խոսելաձևից ու պահվածքից:

Գրիգորյանը միջահասակ, երկար քթով, փոքր աչքերով ու մեծ բերանով տղամարդ էր: Միշտ սպորտային է հագնվում ու առանց գլխարկի դպրոց չի գալիս: Գլխարկն էլ մի գլխարկ լինի` մի քնձռոտ կեպի ունի, երբեք գլխից չի հանում:  Շատ կաշառակեր մարդ է, վրայից էլ օղու հոտ էր գալիս:

Երբ երեխաները հարցնում էին, թե ինչ գնահատական են ստանում, բարձր-բարձր ասում էր. «մի շիշ արաղ բերեիր` կիմանայիր»:

Որ նոր էր դաս տալիս, միշտ մեր հետ կոպիտ էր խոսում, հատկապես տղաների: Եթե տղաները կանգնած ժամանակ մի բառ էին փոխանակում ասում էր. «չոշո՜, գոմդ փակի»: Աղջիկներն էլ, որ հիվանդ էին լինում ու գրություն չէին բերում, գոռում էր. «Հիվանդ ես, գրություն բեր»:

Նրան չեմ սիրում, որովհետև չի կարողանում աշակերտի դրության մեջ մտնի:

Հիշում եմ, որ փոքր էինք` դասարանի աղջիկներից մի քանիսին կանչում էր իր մոտ, հետո որ հարցնում էինք, թե ինչու էր կանչել, ասում էին, որ կոֆե դնել է տալիս, սեղան գցել-հավաքել ու սենց բաներ: Մի անգամ էլ ես դարձա, այսպես ասած, Գրիգորյանի «զոհը»: Ինձ կանչեց ու կոֆե դնել տվեց:

Էս վերջին տարում էլ գնում-գալիս էր ու, հատկապես, աղջիկներին անընդհատ հիշեցնում էր. «մտածեք քննություն ոնց եք տալու»:

Բայց հենց եկավ քննության ժամանակը սկսեց արդեն ծանոթի միջոցով գնահատել:

Ճիշտն ասած, ինձ էլ ծանոթի միջոցով գնահատական դրեց: Որ վերջում հարցրեցի ինչ եմ ստանում` ասեց. «գիտես դո՞ւ ես ստանում, պապադ ստանում»: